Torretje.

Op een rustige middag zien we een klein torretje dat zijn weg zoekt over de buitenkant van een vensterglas. Zijn taaie pantser schittert in de zon, terwijl zijn kleine poten zich behoedzaam voortbewegen over het gladde oppervlak. Elk detail van zijn lichaam is zichtbaar: de ribbels op zijn rugschild, de fijne haren op zijn poten en de complexe structuur van zijn voelsprieten. Het torretje, zich niet bewust van zijn toeschouwer, vervolgt rustig zijn weg, een pad volgend dat alleen hij lijkt te kennen. Hij beweegt van de linker onderhoek van het venster naar de bovenrand, ongehinderd door zwaartekracht, zijn wereld op zijn kop.

We zouden kunnen speculeren over wat dit torretje denkt, wat zijn motivaties zijn, waarom hij gekozen heeft om precies deze route te nemen. Misschien zoekt hij naar voedsel of een partner, of misschien wordt hij gewoon gedreven door een onbekende drang om te verkennen. Misschien vraagt hij zich wel af waarom het landschap zo vlak en hard is, in tegenstelling tot de zachte aarde en het kreupelhout dat hij gewend is. Of misschien is zijn gedachtegang helemaal niet vergelijkbaar met die van ons, zijn menselijke toeschouwers. Misschien ervaart hij de wereld op een manier die wij ons nauwelijks kunnen voorstellen.

Maar wat als deze ogenschijnlijk eenvoudige scène meer is dan het lijkt? Wat als het torretje en zijn reis een bericht zijn, niet aan ons, de toeschouwers, maar van ons? Een bericht van de operators van een computergestuurde simulatie, gericht aan de karakters binnen die simulatie – aan ons, de mensen. In deze visie van de wereld zijn wij niet de toeschouwers, maar de deelnemers, de karakters binnen een complexe simulatie die onze werkelijkheid vormt.

Dit is een idee dat ons verstand te boven gaat, omdat we zo geprogrammeerd zijn dat we het niet kunnen bevatten. We zijn geprogrammeerd om de wereld te zien zoals we die ervaren, niet zoals hij mogelijk zou kunnen zijn. Toch blijft het torretje over het raam lopen, zijn pad volgend in overeenstemming met de regels van zijn bestaan. En misschien, net zoals dat torretje, volgen wij ook onze eigen paden, gedreven door onzichtbare krachten en regels die we slechts beginnen te begrijpen.