In de literatuur worden hoofdpersonages vaak gezien als de onmisbare spil waarom alles draait. Ze nemen ons mee op avonturen, tonen moed in het aangezicht van tegenspoed, en bieden lezers en luisteraars een venster om zichzelf in het verhaal te zien. Maar wat als we deze protagonisten wegnemen uit hun vertrouwde sprookjes? Zouden de verhalen hun betekenis verliezen? Of zou er een nieuw licht geworpen worden op de vaak over het hoofd geziene bijrollen? Hier is een blik op drie geliefde sprookjes zonder hun titelhelden.
Het Verhaal van de Wolf en de Houthakker
Er was eens een wolf die in een diep, donker bos woonde. Ondanks dat hij een vleeseter was, was hij altijd op zoek naar een gemakkelijke maaltijd en vermijdingsstrategieën om echt te hoeven jagen.
Op een dag rook hij een heerlijke geur die uit een klein huisje kwam, aan de rand van het bos. Dit huisje werd bewoond door een oude grootmoeder. De wolf bedacht een plan om zonder veel moeite een maaltijd te bemachtigen.
Hij klopte aan de deur, en toen er niemand antwoordde, glipte hij naar binnen en vond de grootmoeder in bed. Snel en stiekem, slokte hij haar op en nam haar plaats in, verkleed in haar nachtjapon en trok de dekens over zich heen.
Kort daarna klopte er een houthakker aan de deur. Hij was gewaarschuwd door dorpelingen dat de wolf in de buurt was gezien en kwam kijken of de grootmoeder veilig was. Toen hij het huis binnenkwam, vond hij de wolf in bed, verkleed als de grootmoeder. De houthakker was slim en zag onmiddellijk dat er iets mis was.
Zonder aarzeling nam hij zijn bijl en bevrijdde de grootmoeder uit de buik van de wolf. Dankbaar en geschrokken bedankte de grootmoeder de houthakker voor het redden van haar leven.
Vanaf die dag waakte de houthakker over het huisje en de grootmoeder, en de wolf besloot dat het misschien toch beter was om terug te keren naar traditioneel jagen in plaats van zijn geluk te beproeven bij de dorpelingen.
Het Bal en de Mysterieuze Koets
In een groot koninkrijk was er grote opwinding toen het koninklijk paleis een bal aankondigde. Alle jonge vrouwen van het koninkrijk waren uitgenodigd in de hoop dat de prins een bruid zou kiezen.
In een bescheiden huis woonde een gemene stiefmoeder met haar twee dochters. Ze waren geobsedeerd door rijkdom en status. Toen het nieuws van het bal hen bereikte, waren ze opgetogen en begonnen ze meteen met de voorbereidingen, dromend van het winnen van de gunsten van de prins.
De nacht van het bal kwam, en de stiefmoeder en haar dochters trokken hun mooiste jurken aan. Ondertussen, in een hoek van het huis, verscheen een fee die besloot om wat magie te verspreiden. Ze toverde een prachtige koets en zorgde ervoor dat de dieren van het huis – muizen, vogels en een trouwe hond – in prachtige lakeien en paarden veranderden.
Bij het bal waren de twee zussen, ondanks hun fijne kleding, onbeschoft en arrogant. Ze probeerden de aandacht van de prins te trekken, maar hij was niet geïnteresseerd. De prins merkte daarentegen wel een prachtige, mysterieuze koets op die voor het paleis stond, met een groep opmerkelijk elegante dieren als bedienden.
De avond vorderde, en tegen middernacht merkte de prins op dat de koets zich haastig uit de voeten maakte. Geïntrigeerd door dit mysterie gaf hij een glazen schoentje, dat hij had gevonden op de trappen van het paleis, aan zijn hofmeester en beval hem om de eigenaar van de schoen te vinden.
De hofmeester bezocht elk huis in het koninkrijk, inclusief het huis van de stiefmoeder. De twee zussen probeerden wanhopig de schoen te passen, maar tevergeefs.
Uiteindelijk, na een langdurige zoektocht, besloot de prins dat de eigenaar van de schoen niet te vinden was. Maar hij herinnerde zich de prachtige koets en de magische dieren, en besloot zijn leven te wijden aan het beschermen van het koninkrijk en zijn mysterieuze wonderen.
De Koningin en de Zeven Dwergen
In een groot en uitgestrekt koninkrijk woonde een ijdele en kwaadaardige koningin. Ze bezat een magische spiegel die haar elke dag bevestigde dat zij de mooiste in het hele rijk was.
Op een dag gaf de spiegel echter een raadselachtig antwoord: “O, Koningin, hoewel je schoonheid puur is, ergens verborgen, bestaat er een charme die zelfs die van jou kan overtreffen.” Woedend en gedreven door jaloezie, zocht de koningin naar deze verborgen charme.
Tijdens haar zoektocht kwam de koningin een huisje tegen in het hart van het bos, bewoond door zeven dwergen. De dwergen werkten in de mijnen en hadden ongelooflijke edelstenen en kristallen ontdekt, elk met unieke krachten en schitteringen. Overtuigd dat de spiegel verwees naar deze edelstenen, probeerde de koningin de dwergen op verschillende manieren te bedriegen om ze te bemachtigen.
Ze bezocht het huisje van de dwergen vermomd als verschillende handelaren en verkopers, elke keer met een nieuwe list. Maar de dwergen waren slim en op hun hoede, en elke poging van de koningin mislukte.
Uiteindelijk, in haar frustratie, smeekte de koningin de magische spiegel om antwoorden. De spiegel antwoordde: “Ware schoonheid zit niet in wat je ziet, maar in de goedheid van het hart.”
Realiserend dat ze nooit echt gelukkig zou zijn door te streven naar oppervlakkige schoonheid, verliet de koningin het koninkrijk, op zoek naar een dieper begrip van zichzelf en ware schoonheid.
De dwergen, bevrijd van haar listen, bleven leven in vrede en welvaart, en de legende van hun moed en de ijdele koningin werd doorgegeven van generatie op generatie.
Epiloog:
Terwijl deze verhalen zich ontvouwden zonder hun beroemde protagonisten, zaten Roodkapje, Assepoester en Sneeuwwitje samen aan de rand van een kristalhelder meer. Ze genoten van de rust, de stilte en de zeldzame kans om even uit de schijnwerpers te stappen.
“Is het niet heerlijk om even geen deel uit te maken van het drama?” merkte Assepoester op, terwijl ze met haar voeten in het water speelde.
Sneeuwwitje knikte. “Ja, het is een welkome afwisseling. Een moment van rust.”
Roodkapje lachte. “Voor één keer hoef ik niet bang te zijn voor de wolf. Al is het maar voor even.”
En zo, terwijl hun verhalen elders werden verteld, genoten de drie hoofdpersonages van hun welverdiende rust, blij met de wetenschap dat de wereld van sprookjes veelzijdig en verrassend is, zelfs zonder hen.
Nederlands 
English
Geef een reactie