In de diepe, donkere stilte net na middernacht, waar de tijd lijkt te vertragen en elke seconde zwaarder weegt, werd ik geconfronteerd met een keuze zo onverwacht als die diepgaand is, een dilemma dat het weefsel van het alledaagse leven doordringt met de scherpte van een plotseling inzicht: aan de ene kant, de stille, onbeweeglijke aanwezigheid van een dode goudvis, zijn eens levendige kleuren gedoofd, een stille getuige van de vergankelijkheid van het leven, een somber symbool van de fragiliteit van bestaan dat eens dartelde in de wateren van zijn glazen wereld, een herinnering aan de vreugde en de zorg die gepaard gaan met het koesteren van een leven, hoe klein of kortstondig ook; aan de andere kant, het plotselinge uitdoven van de laatste gloeilamp in het huis net na middernacht, een moment waarop de wereld verandert van een plaats van warmte en bekendheid in een rijk van schaduwen en onzekerheid, een gebeurtenis die niet alleen de duisternis van de nacht brengt, maar ook een diepe metaforische duisternis, een confrontatie met onze eigen afhankelijkheid van het licht en de technologie die ons dagelijks leven beheerst, een moment dat ons dwingt om te navigeren in de onbekende wateren van ons eigen huis zonder de leidende hand van het licht.